Twilight'tan Çıkarılan Kısımlar -Balo Öncesi

“Neler döndüğünü bana ne zaman söyleyeceksin Alice?”
“Göreceksin, sabırlı ol,” diye emretti sinsi sinsi sırıtarak.
Benim kamyonetimdeydik, ama o kullanıyordu. Üç hafta daha ve bacağımdaki alçıdan kurtulacaktım, sonra şoförlüğü ben yapacaktım. Araba kullanmayı seviyordum.
Mayısın sonlarıydı ve bir şekilde Forks normalden de daha yeşil olmayı başarıyordu. Çok güzeldi tabii ki, üstelik ormanla gittikçe barışıyordum, çoğunlukla da orada alıştığımdan daha çok zaman geçirdiğim için. Henüz tamamen arkadaş değildik, doğa ve ben, ama yakınlaşıyorduk.
Gökyüzü griydi, ama bu da güzeldi. İnci gibi bir griydi, hiç çirkin değildi, yağmur yağmıyordu ve neredeyse bana yetecek kadar sıcaktı. Bulutlar kalın ve güvenliydi, garanti ettikleri özgürlükten dolayı bana hoş geliyorlardı.
Ama çevremdeki bu iyi şeylere rağmen huzursuz hissediyordum. Kısmen Alice’in garip davranışları yüzünden. Cumartesi sabahı için bir kız gezmesinde çok ısrar etmiş, manikür ve pedikür yaptırmak için beni Port Angeles’a götürmüş, istediğim alçakgönüllü pembe tonunu reddedip manikürcüye tırnaklarımı koyu parlak bir kırmızıya boyamasını emretmişti – hatta alçılı ayağımın tırnaklarını bile boyatmaya ısrar edecek kadar ileri gitmişti.
Sonra beni ayakkabı alışverişine götürdü, her çiftin sadece yarısını deneyebilmeme rağmen. Şiddetle karşı çıkmama aldırmayarak bana en kullanışsızından, pahalı, ince topuklu bir çift almıştı – tehlikeli görünüşlü şeylerdi, sadece kalın saten bantlara sahipti ve ayak bileğimin arkasında geniş bir fiyonkla bağlanıyordu. Koyu sümbül mavisiydiler. Boşu boşuna onları beraber giyebileceğim hiçbir şey olmadığını açıklamaya çalıştım. Dolabım bana L.A.’den aldığı kıyafetlerle utandırıcı derecede dolu olsa bile – çoğu hala Forks’ta giymek için çok inceydi – o tonda hiçbir şey olmadığından emindim. Gardırobumda bir yerlerde saklanan tam o tonda bir kıyafetim olsa bile, ince topuklara uymazlardı. Ben ince topuklara uyumlu değildim – çoraplarla dahi zorlukla güvenli yürüyebiliyordum. Ancak çürütülemez mantığım onda sökmedi. Benimle tartışmadı bile.
“Eh, Biviano değiller, ama işe yaramak zorundalar,” diye mırıldandı kararsızca, sonra kredi kartını çıkarırken daha fazla konuşmadı.
Öğle yemeğini bana arabanın penceresinden fast-food alarak geçiştirdi ve arabada yemem gerektiğini söyledi, ama acelenin sebebini açıklamayı reddetti. Ayrıca, eve dönerken ona birkaç kere Rosalie’nin modifikasyonlarıyla dahi kamyonetimin spor arabalar gibi performans göstermesinin mümkün olmadığını, o yüzden zavallı şeye biraz mola vermesi gerektiğini hatırlatmam gerekti. Genelde Alice benim tercih ettiğim şofördü. Hız sınırının sadece yirmi ya da otuz mil üzerinde gitmekten rahatsız olmuyordu, bazıları buna katlanamıyordu
Ama Alice’in açıkça gizli olan gündemi problemin yarısıydı tabii ki. Bir yandan Edward’ın yüzünü neredeyse altı saattir görmediğim için acınası şekilde gergindim ve bu son iki aydır bir rekordu.
Charlie zor olmuştu, ama imkansız derecede değil. Eve geldiğinde Edward’ın sürekli orada olmasına alışmıştı. Ödevlerimizle mutfak masasında otururken şikayet edecek hiçbir şey bulamıyordu – hatta ESPN’de beraber oyunlara bağırırlarken Edward’ın arkadaşlığından keyif alıyor gibi görünüyordu. Ancak Edward’a her gece saat tam onda kapıyı tutarken orijinal katılığından hiçbir şey kaybetmemişti. Tabii, Charlie Edward’ın arabasını evine bırakıp penceremden on dakikadan kısa sürede dönme becerisinden tamamen habersizdi.
Alice’e karşı çok daha iyiydi, bazen utandırıcı derecede. Belli ki hantal alçımı daha kullanışlı bir şeyle değiştirene kadar bir kadının yardımına ihtiyacım vardı. Alice bir melekti, bir kız kardeş; her gece ve her sabah günlük ihtiyaçlarım için geliyordu. Charlie duş almada yardıma ihtiyacı olan neredeyse yetişkin bir kız evladın dehşetinden kurtulduğu için son derece minnettardı – böyle bir şey onun rahatlık bölgesinin çok ötesindeydi, benimkinin de. Ancak Charlie’nin ona “Melek” lakabını takması ve o evi aydınlatarak dans edercesine yürürken onu sersemlemiş gözlerle izlemesi minnettarlıktan fazlaydı. Hiçbir insanın onun hayret verici güzellik ve zarafetinden etkilenmeden durması mümkün değildi ve her gece giderken sevecen bir “Yarın görüşürüz Charlie.” ile Charlie’yi afallamış bir halde bırakıyordu.
“Alice, şimdi eve mi gidiyoruz?” diye sordum, ikimiz de nehrin yanındaki beyaz evi kastettiğimi biliyorduk.
“Evet,” Sırıttı, beni iyi biliyordu. “Ama Edward orada değil.”
Surat astım. “Nerede?”
“Yapacak işleri var.”
“İşler?” diye tekrarladım boş boş. “Alice,” ses tonum yaltakçı hale geldi, “lütfen neler döndüğünü söyle.”
Hala sırıtarak başını salladı. “Çok eğleniyorum,” diye açıkladı.
Eve döndüğümüzde Alice beni direkt yukarı kata, yatak odası boyutundaki banyosuna taşıdı. Rosalie’yi orada tanrısal derecede güzel bir gülümsemeyle alçak, pembe sandalyenin ardında bulunca şaşırmıştım. Ürkütücü bir alet sırası ve malzemeler uzun tezgahı kaplamıştı.
“Otur,” diye komut verdi Alice. Bir süreliğine onu ölçtüm, ve sonra gerekli olursa zor kullanmaya hazır olduğuna karar vererek sandalyeye doğru topallayıp becerebildiğim kadar saygınlıkla oturdum. Rosalie anında saçımı taramaya başladı.
“Sanırım sen de bana bütün bunların sebebini söylemezsin?” diye sordum ona.
“Bana işkence yapabilirsin,” diye mırıldandı dikkati saçıma odaklıyken, “ama asla konuşmam.”
Rosalie, Alice saçımı nane ve üzüm kokulu bir şampuanla ovarken, başımı lavaboda tuttu. Alice ıslak ve dolaşık saçımı kızgın bir şekilde havluyla kuruladı, sonra da o yığınların üzerine başka bir şeyin bütün şişesini sıktı – bu salatalık gibi kokuyordu – ardından tekrar havluyla kurulamaya devam etti.
Karmaşıklığı hızla taradılar; salatalıklı şey her neyse düğümlerin iyi davranmasını sağlamıştı. Bundan bir tane almak isteyebilirdim. Sonra ikisi de bir saç kurutma makinesi alıp işe koyuldular.
Dakikalar geçtikçe damlayan saç tutamları keşfetmeye devam ettiler, yüzleri biraz endişeli görünmeye başladı. Neşeyle gülümsedim. Vampirler bile bazı şeyleri hızlandıramıyorlardı.
“Korkunç derecede fazla saçı var,” diye yorumladı Rosalie gergin bir sesle.
“Jasper!” diye çağırdı Alice net, ama yüksek olmayan bir sesle. “Bana başka bir saç kurutma makinesi bul!”
Jasper onları kurtarmaya geldi, nasıl olduysa iki tane fazladan makineyle ortaya çıkmıştı. Onlar işlerine devam ederken son derece eğlenmiş bir halde onları kafama doğru tuttu.
“Jasper…” diye başladım umutla.
“Kusura bakma Bella. Bir şey söylemeye iznim yok.”
Tamamen kuruduğumda – ve kabardığımda – minnettarlıkla kaçtı. Saçım kafamdan üç inç yüksekte duruyordu.
“Bana ne yaptınız böyle?” diye sordum dehşet içinde, ama bir kutu sıcak saç kıvırma aparatı çıkararırken beni duymazdan geldiler.
Onları saçımın kıvrılmadığına ikna etmeye çalıştım, ama beni umursamadan işlemlerinden önce her buklenin üzerine sağlıksız bir sarı rengine sahip bir şey sürdüler.
“Ayakkabı buldun mu?” diye sordu Rosalie sanki cevabın hayati önemi varmış gibi.
“Evet – muhteşemler,” dedi Alice büyük bir tatminle.
Rosalie’yi aynada zihninden büyük bir yük kalkmış gibi başını sallarken izledim.
“Saçın güzel görünüyor,” dedim. Her zaman ideal olmadığından değil – ama saçını bugün muhteşem başının üzerinde yumuşak buklelerden bir taç yaratarak toplamıştı.
“Teşekkürler.” Gülümsedi. Şimdi ikinci set saç kıvırma aletleriyle çalışıyorlardı.
“Makyaj hakkında ne düşünüyorsun?” diye sordu Alice.
“İşkence,” dediğimde beni duymazdan geldiler.
“Pek bir şeye ihtiyacı yok – teni yalın halde daha güzel,” dedi düşüncelere dalarak Rosalie.
“Ruj olmalı ama,” diye karar verdi Alice.
“Ve maskara ile göz kalemi,” diye ekledi Rosalie, “sadece biraz.”
Yüksek sesle iç çektim. Alice kıkırdadı. “Sabırlı ol Bella. Eğleniyoruz şurada.”
“Pekala,” dedim sinirle mırıldanarak.
“Hadi onu giydirelim.” Alice’in sesi beklentiyle heyecanlandı. Kendi gücümle banyodan çıkmamı beklemedi. Onun yerine beni kaptığı gibi Emmett ile Rosalie’nin büyük beyaz odasına taşıdı. Yatakta bir elbise vardı. Sümbül mavisi tabii ki.
“Ne düşünüyorsun?” diye sordu Alice cıvıldayan bir sesle.
Bu iyi bir soruydu.
“Alice,” dedim feryat edercesine. “Bunu giyemem!”
“Niye?” diye sordu sert bir sesle.
“Önü tamamen açık!”
“Alta bu geliyor,” Rosalie uğursuz görünüşlü açık mavi bir elbise kaldırdı.
“Bu da ne?” diye sordum korkuyla.
“Bu bir korse aptal şey,” dedi Alice sabırsızca. “Şimdi bunu giyecek misin yoksa Jasper’ı çağırıp ben giydirirken seni tutmasını mı söylemem gerekiyor?” diye tehdit etti.
“Bir de arkadaşım olacaksın.”
“Nazik ol Bella,” dedi iç çekerek. “İnsan olmayı hatırlamıyorum ve burada vekaleten eğlenmeye çalışıyorum. Ayrıca bunlar senin iyiliğin için.”
Çok fazla kızardım ve şikayet ettim, ama beni giysiye sokmaları uzun sürmedi. İtiraf etmeliydim korsenin avantajları vardı.
“Vay,” dedim aşağı bakarak. “Göğüs dekoltem var.”
“Kim tahmin edebilirdi ki,” diye kıkırdadı Alice, işiyle keyiflenerek. Tamamen satılmamıştım gerçi.
“Sizce de bu elbise biraz… bilmiyorum, ileri moda değil mi… Forks için?” dedim tereddütle.
“Sanırım aradığın kelimeler haute couture,” diye güldü Rosalie.
“Bu Forks için değil Edward için,” dedi Alice ısrar ederek. “Tamamen doğru.”
Sonra beni tekrar banyoya götürüp saçımı uçan parmaklarla açtılar. Beni şoka sokarak ortaya bukleler çıktı. Rosalie bunların çoğunu topladı ve arkamda at yelesi gibi kalın bir çizgi halinde salınacak şekilde ayarladı.
O çalışırken Alice gözlerimin etrafına ince siyah çizgiler çekti, maskara yaptı ve dudaklarıma dikkatle koyu kırmızı bir ruj sürdü. Sonra odadan çıktı ve ayakkabılarla geri döndü.
“Muhteşem,” diye soludu Rosalie, Alice onları yukarı kaldırırken.
Alice ölümcül ayakkabıyı ustaca bağladıktan sonra alçıma gözlerinde şüpheyle baktı.
“Sanırım yapabileceğimizi yaptık,” dedi kafasını üzüntüyle sallayarak. “Sence de Carlisle bize izin vermez değil mi…?” Rosalie’ye baktı.
“Şüpheliyim,” diye cevapladı Rosalie. Alice iç çekti.
Ardından ikisi de kafalarını kaldırdı.
“Geldi.” Kimi kastettiklerini biliyordum ve midemde bir sürü kelebek uçuştuğunu hissettim.
“Bekleyebilir. Sadece bir önemli şey kaldı,” dedi Alice kararlı bir şekilde. Beni tekrar kaldırdı – bu gerekliydi, o ayakkabıyla yürüyemeyeceğimden emindim – ve odasına taşıyıp geniş, yaldızlı çerçeveli, tam boy aynasının önünde dikeltti.
“İşte,” dedi. “Görüyor musun?”
Aynadaki yabancıya baktım. Yüksek ayakkabıyla ve elbisenin vücudu saran ince çizgisiyle çok uzun görünüyordu. Dekoltesi boynunun uzun görünmesini sağlamıştı, arkasındaki parıldayan buklelerin de katkısı vardı. Sümbül mavisi rengindeki kumaş muhteşemdi, fildişi rengi tenini kremaya, yanaklarındaki kızarmayı güllere benzetmişti. Çok güzeldi, bunu itiraf etmeliydim.
“Tamam Alice.” Gülümsedim. “Görüyorum.”
“Bunu unutma,” dedi.
Beni tekrar kaldırdı ve merdivenlerin başına taşıdı.
“Arkanı dön ve gözlerini kapa!” diye emretti aşağı kata. “Ve zihnimden uzak dur – bu anı mahvetme.”
Tereddüt etti, uyduğundan emin olana kadar normalden yavaş indi. Sonra yolun kalanında uçtu. Edward kapının yanında duruyordu. Sırtı bize dönüktü, çok uzun ve karaydı – onun daha önce hiç siyah giydiğini görmemiştim. Alice beni dikeltti, elbisemin kumaşını düzeltip bir bukleyi tekrar yerine bükerek gidip izlemek için piyano sandalyesine oturdu. Rosalie onu takip etti.
“Bakabilir miyim?” Sesi beklentiyle yoğundu – kalbimin düzensizce atmasına neden oldu.
“Evet… şimdi,” dedi Alice.